Gdy przemoc za ścianą

     „Jeżeli słyszę bzykanie, to znaczy, że ktoś bzyka, a jedyny powód bzykania, jaki znam, to ten, że się jest pszczołą.”
     Dzieci mają bardzo podobnie. Można by przyjąć, że może nie jedynym, ale jednym z głównych powodów płaczu jest to, że się jest dzieckiem. Te najmniejsze płaczą, bo nie znają innej formy komunikowania się z otoczeniem, te większe są nieco bardziej skomplikowane i różnorodne. Większe więc płaczą, krzyczą, histeryzują, drą się, wrzeszczą, jęczą, rozpaczają, łkają, szlochają, lamentują, ryczą, zawodzą, podnoszą larum, ronią łzy… Dorośli często nie są w stanie nazwać każdego rodzaju ich płaczu, dziecku jednak nazwa niepotrzebna. Ma potrzebę, to moczy oczy w najróżniejszy sposób i z najróżniejszych powodów, a moczeniu temu towarzyszą najróżniejsze dźwięki.
     Rodzice od pierwszych chwil z dzieckiem uczą się rozpoznawać płacz i jego znaczenie. Z czasem wiedzą już dobrze, kiedy potomstwo głodne, kiedy smutne, kiedy domaga się uwagi i czułości, a kiedy płacze ze zmęczenia. Inne powody płaczu również nie są dla nich problemem. Kiedy maluch dorasta i zaczyna werbalizować swoje potrzeby, zachcianki, czy problemy, kwestia płaczu wydaje się być jeszcze prostsza do odgadnięcia, a więc i do opanowania. Wydaje się, bo rzeczywistość przynosi niejednokrotnie wielkie zaskoczenie.
     Nietrudno wymienić powody, dla których dzieci płaczą. Nawet nie mając dzieci, nie obcując z nimi na co dzień, odpowiedź na pytanie „dlaczego?” nie sprawia problemów. Płacz, w którejkolwiek z wymienionych postaci, jest dla dziecka naturalną reakcją i sposobem na poradzenie sobie z problemem czy wyegzekwowanie spełnienia roszczeń.

     To, jak rodzic radzi sobie z płaczliwymi roszczeniami czy komunikatami jest kwestią przyjętej metody wychowawczej. Jedni chcą spokoju, więc choćby gwiazdkę z nieba mieli dać, to dadzą, byle malec przestał wrzeszczeć. Inni sięgają po negocjacje. Jeszcze inni biorą na przetrzymanie. Ktoś się z dzieckiem spiera, stawiając opór i odcinając się od roszczeń w takiej formie. Ktoś inny udaje, że nie słyszy, by dać dziecku do zrozumienia, że nie tędy droga. Dróg i sposobów jest mnóstwo. Każdy wybiera tak, jak mu odpowiada. I tu zazwyczaj wewnętrznego problemu nie ma. Albo się rodzic godzi na efekty swojej metody, albo niezadowolony z nich, modyfikuje plan i sposób działania. Dość proste.

[smartads]
     Wydaje się, że największy problem z płaczem dziecka, mają osoby postronne. Gubią się, nie wiedzą, jak zachować, co zrobić. A zatem co, kiedy płacze obce dziecko? Kiedy drze się, wydziera, rozpacza, czasem wykrzykuje coś o niesprawiedliwości, czy krzywdzie? Kiedy malec u sąsiada jest dla uszu bardziej uciążliwy, niż sąsiad student – imprezowicz? Wiele się chyba w takiej chwili myśli. Tylko co tak naprawdę? Współczuje się rzeczonemu sąsiadowi beksy i nieustających doznań słuchowych? Dziękuje dobremu losowi, że jest się bezdzietnym, bądź że dziecko, które się posiada, nie ryczy? Albo ryczy mniej? Ciszej? Inaczej? Ubolewa się nad losem strudzonego i zapewne doprowadzonego do granicy wytrzymałości sąsiada?