Większe przepukliny bywają plastrowane. Jest to metoda, o zastosowaniu której zawsze powinien zdecydować chirurg. Nie ma w środowisku lekarskim całkowitej zgodności co do jej stosowania. Jedni uważają ją za skuteczną, inni odradzają, twierdząc, że przynosi więcej szkody niż pożytku lub że nie działa w ogóle.
Plastrowanie polega na właściwym oklejeniu pępka specjalnym plastrem w taki sposób, by stworzyć sztuczną łatę, po to, by jelita nie mogły się wydostać. Taki opatrunek pozostaje na brzuchu dziecka przez kilka dni, by następnie zdjąć go na kolejnych kilka. Czynność powtarzana jest cyklicznie. Zwolennicy tej metody uznają, że dzięki uniemożliwieniu jelitom wędrowania na zewnątrz, mięśnie mają większą możliwość wzmacniania się, a ubytek – regeneracji. Plastry mają również chronić przed uwięźnięciem przepukliny, a z nią treści jelitowej, co może mieć bardzo poważne konsekwencje dla zdrowia i życia dziecka. Plastrowane niemowlę powinno być pod stałą kontrolą chirurga, który na bieżąco sprawdzać będzie proces gojenia i rozrost mięśni, a także ułożenie i pracę jelit.
Niemowlęta i małe dzieci z powodu przepukliny operuje się w ostateczności. Tylko wówczas, gdy przepuklina jest duża, uwięzła (to znaczy lekarz nie jest w stanie cofnąć jelit do jamy brzusznej), powoduje dolegliwości bólowe o dużym nasileniu, stwarza zagrożenie życia dla dziecka (np. gdy w przepuklinie utknie treść jelit), czy przez kilka lat (4-5) nie leczy się wspomagana nieinwazyjnie. Dziecko, u którego stwierdzono przepuklinę pępkową, należy bacznie obserwować i jeśli poza pojawieniem się miękkiego guzka w pępku dziecko przestaje oddawać stolec, ma silne wzdęcia, problemy z odprowadzeniem gazów, bardzo szybko bije mu serce oraz boli je brzuch, należy niezwłocznie udać się z nim do lekarza, gdyż wskazane objawy mogą sugerować, że przepuklina uwięzła.
[smartads]
Operacja przepukliny, jak każdy inny zabieg chirurgiczny (tym bardziej u niemowląt i małych dzieci) wiążę się z ryzykiem, zarówno sam zabieg, jak i podane znieczulenie. Dlatego jeśli nie ma bezwzględnej konieczności, próbuje się innych metod. Zabieg polega przede wszystkim na cofnięciu i właściwym ułożeniu jelit na swoim miejscu w jamie brzusznej. Następnie na przepuklinę zakładana jest siatka, utrzymująca jelita i uniemożliwiająca im przedostawanie się na zewnątrz oraz stwarza warunki do bezpiecznego zarastania się ubytku mięśniowego. U dzieci zazwyczaj stosuje się znieczulenie ogólne, choć jeśli jest ono zbyt ryzykowne, przepuklinę można zoperować również w znieczuleniu zewnątrzoponowym.
Bywa, że lekarze dają dziecku kilka lat na wyleczenie. Choć wiadomo, im dziecko jest starsze, tym bardziej ruchliwe, więcej siły wkłada w codzienne zabawy, biegi, skoki itd., co zwiększa przepuklinowe dolegliwości i utrudnia leczenie. Zazwyczaj jednak przepuklina pępkowa noworodków zostaje wyleczona samoistnie, przy zachowaniu zaleceń lekarskich, zanim dziecko skończy rok.
Plastrowanie polega na właściwym oklejeniu pępka specjalnym plastrem w taki sposób, by stworzyć sztuczną łatę, po to, by jelita nie mogły się wydostać. Taki opatrunek pozostaje na brzuchu dziecka przez kilka dni, by następnie zdjąć go na kolejnych kilka. Czynność powtarzana jest cyklicznie. Zwolennicy tej metody uznają, że dzięki uniemożliwieniu jelitom wędrowania na zewnątrz, mięśnie mają większą możliwość wzmacniania się, a ubytek – regeneracji. Plastry mają również chronić przed uwięźnięciem przepukliny, a z nią treści jelitowej, co może mieć bardzo poważne konsekwencje dla zdrowia i życia dziecka. Plastrowane niemowlę powinno być pod stałą kontrolą chirurga, który na bieżąco sprawdzać będzie proces gojenia i rozrost mięśni, a także ułożenie i pracę jelit.
Niemowlęta i małe dzieci z powodu przepukliny operuje się w ostateczności. Tylko wówczas, gdy przepuklina jest duża, uwięzła (to znaczy lekarz nie jest w stanie cofnąć jelit do jamy brzusznej), powoduje dolegliwości bólowe o dużym nasileniu, stwarza zagrożenie życia dla dziecka (np. gdy w przepuklinie utknie treść jelit), czy przez kilka lat (4-5) nie leczy się wspomagana nieinwazyjnie. Dziecko, u którego stwierdzono przepuklinę pępkową, należy bacznie obserwować i jeśli poza pojawieniem się miękkiego guzka w pępku dziecko przestaje oddawać stolec, ma silne wzdęcia, problemy z odprowadzeniem gazów, bardzo szybko bije mu serce oraz boli je brzuch, należy niezwłocznie udać się z nim do lekarza, gdyż wskazane objawy mogą sugerować, że przepuklina uwięzła.
[smartads]
Operacja przepukliny, jak każdy inny zabieg chirurgiczny (tym bardziej u niemowląt i małych dzieci) wiążę się z ryzykiem, zarówno sam zabieg, jak i podane znieczulenie. Dlatego jeśli nie ma bezwzględnej konieczności, próbuje się innych metod. Zabieg polega przede wszystkim na cofnięciu i właściwym ułożeniu jelit na swoim miejscu w jamie brzusznej. Następnie na przepuklinę zakładana jest siatka, utrzymująca jelita i uniemożliwiająca im przedostawanie się na zewnątrz oraz stwarza warunki do bezpiecznego zarastania się ubytku mięśniowego. U dzieci zazwyczaj stosuje się znieczulenie ogólne, choć jeśli jest ono zbyt ryzykowne, przepuklinę można zoperować również w znieczuleniu zewnątrzoponowym.
Bywa, że lekarze dają dziecku kilka lat na wyleczenie. Choć wiadomo, im dziecko jest starsze, tym bardziej ruchliwe, więcej siły wkłada w codzienne zabawy, biegi, skoki itd., co zwiększa przepuklinowe dolegliwości i utrudnia leczenie. Zazwyczaj jednak przepuklina pępkowa noworodków zostaje wyleczona samoistnie, przy zachowaniu zaleceń lekarskich, zanim dziecko skończy rok.
Katarzyna Perkowska
Strony: 1 2