powiedzieć, że biegunka charakteryzuje się częstotliwością oddawania stolca 3 i więcej razy w ciągu doby i konsystencją stolca płynną i półpłynną. Biegunkę może również charakteryzować obecność w stolcu krwi, ropy czy śluzu. Może jej towarzyszyć – w zależności od etiologii – gorączka, osłabienie, bóle brzucha przypominające skurcze, nudności, wymioty.
Jeśli dziecko odmawia przyjmowania płynów,
nie należy czekać na objawy.
Trzeba założyć, że odwodnienie przyjdzie.
Przyczynami biegunki najczęściej są zakażenia wirusowe lub bakteryjne a także, choć rzadko, pierwotniakowe. Biegunkę może wywołać zażycie niektórych leków, zatrucie toksyną (grzyby), łączenie ze sobą niektórych pokarmów, stres, lęk, alergia, ząbkowanie. Biegunka występuje także jako objaw niezakaźnych chorób jelit, chorób hormonalnych itd. Najczęstsze biegunki to te wywołane przez bakterie i wirusy, mają one przebieg ostry, czyli trwają do 10 dni. Gdy dolegliwości trwają powyżej 10 dni, mówimy o stanie przewlekłym.
W przebiegu biegunki najbardziej niebezpieczna jest utrata wody i elektrolitów, co prowadzi do odwodnienia. Odwodnienie zaś najbardziej zagraża małym dzieciom i niemowlętom. Łatwiej u nich dochodzi do odwodnienia jako takiego, a odwodnienie u maluchów łatwiej niż u dorosłych prowadzi do niedokrwienia ważnych narządów wewnętrznych, takich jak mózg, wątroba czy nerki, co w dalszej konsekwencji może prowadzić do ich uszkodzenia.
Należy wybrać się do lekarza, gdy biegunka dotyka małego dziecka, gdy towarzyszą jej silne bóle i gorączka. Hospitalizacja konieczna jest w przypadku wystąpienia odwodnienia lub zagrożenia odwodnieniem, czyli np. wtedy, gdy dziecko nie chce przyjmować płynów lub gdy biegunce towarzyszą wymioty, które uniemożliwiają skuteczne nawadnianie i konieczne jest nawadnianie pozajelitowe, dożylne, czyli kroplówka.
[smartads]
Diagnostyka laboratoryjna najczęściej nie jest konieczna, ponieważ w większości przypadków odkrycie, jaki drobnoustrój wywołał dolegliwości nie wpłynęłoby na leczenie. O podjęciu diagnostyki mikrobiologicznej decyduje ciężki stan chorego, wysoka gorączka, obecność krwi w kale, silne odwodnienie, przewlekły przebieg biegunki lub inne czynniki osobnicze, jak np. deficyty odporności chorego.
O sposobie leczenia biegunki powinien decydować lekarz. Postępowanie opiera się przede wszystkim na nawadnianiu i uzupełnianiu elektrolitów. Najlepiej do tego celu nadają się specjalne płyny nawadniające dostępne w aptekach, np. Gastrolit czy Orsalit. Są bogate w elektrolity. Ale jeśli dziecko nie chce ich pić, ważne jest, żeby piło cokolwiek. Może to być woda, herbata, ulubiony napój, bywa, że lekarze zalecają odgazowaną colę. W przypadku towarzyszących wymiotów można spróbować podawać napoje schłodzone w małych porcjach. W ten sposób podane nie wywołują odruchu wymiotnego.